top of page
116258727.jpg

 

Gród bródnowski został wzniesiony na wydmie, położonej pośród bagien, ciągnących się między rzeką Zązą, a Skurczą. Niewielkich rozmiarów gródek otoczony był wałem drewniano - ziemnym, o konstrukcji rusztowej. W górnej części  wbudowane były skrzynie, wypełnione ziemią i kamieniami. Wysokość wałów wynosiła około sześć metrów. Na szczycie wznosił się ostrokół, utrudniający dodatkowo przedostanie się do wnętrza. Brama prowadząca do grodu wychodziła na bagna rozciągające się u podnóża wału. Dostęp do grodu prowadził wąskim przejściem, leżącym pomiędzy wałem a bagnami. Brama grodu, umiejscowiona w wale południowym, zbudowana była z bali przez pół łupanych, ustawionych w dwu szeregach oddalonych od siebie ok. 2 m. Na balach leżały szerokie, łupane bierwiona, stanowiące przykrycie bramy. Na nich wznosiła się wieża strażnicza. Do ścian bocznych przymocowane były podwójne wrota. Podczas prac wykopaliskowych prowadzonych we wnętrzu grodziska, stwierdzono płytkość warstw kulturowych, co oznacza, że gród był słabo zaludniony. Brak śladów intensywnego osadnictwa wewnątrz grodziska skłania do wniosków, że służył on mieszkańcom pobliskiej osady głównie jako schronienie, w wypadku zagrożenia. Przez szereg lat uważano, że gród był dwuczłonowy, jednakże podczas badań w latach 70 - tych i 1989 - 1990, wykluczono możliwość istnienia drugiego członu. Archeolodzy datują powstanie grodu na II połowę X w. W I połowie XI w. spłonął  i nie został już odbudowany, natomiast osada przetrwała i rozwijała się jeszcze w XI w. Zabudowa osady umiejscowiona od strony północnej i zachodniej - była bardzo rozległa ze względu na ukształtowanie terenu. Budynki budowano na wyższych wzniesieniach, wyniesionych ponad podmokłe rynny. Grodzisko odkrył na początku XX w. Roman Jakimowicz (dyrektor P.M.A. w latach 1929-1940). Nie miał on jednak wówczas pewności, czy znaleziona wydma jest pozostałością grodu. W sprawozdaniu z prowadzonych poszukiwań opublikował część sierpa żelaznego, oraz fragmenty ceramiki, znalezione na terenach leżących wokół wydmy. W latach dwudziestych odwiedził to miejsce delegat Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie - J. Płoski. W notce sprawozdawczej wspomina o spalonych słupach, wystających ponad powierzchnię wału południowego. W okresie międzywojennym stanowisko nie doczekało się rozpoczęcia na nim prac wykopaliskowych. Później o odkryciu zapomniano. Po wojnie zainicjowano program badań nad wczesnośredniowiecznym osadnictwem Warszawy. W 1947 roku, na poszukiwania grodziska udali się Aleksander Gieysztor, Stanisław Herbst, oraz ówczesny dyrektor Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie - Ludwik Sawicki. Trudności przysporzyło zlokalizowanie obiektu. Dopiero rok później po długich poszukiwaniach prowadzonych przez Ludwika Sawickiego udało się ponownie odnaleźć grodzisko. W następnym roku przystąpiono do badań kompleksu osadniczego na Bródnie Starym.

09b2d3_6258d3e96eab4ad7893bf83c06b6eadf.
bottom of page